Een onrustig gevoel, mijn hoofd is een zeef en ik loop gejaagd door het huis. Geen idee waar ik moet beginnen, zoveel te doen…
Er komt geen einde aan de lijst met things to do en in plaats van voldoening voelen als iets klaar is, geeft het gevoel om constant achter de feiten aan te lopen juist stress. Dat moet toch anders kunnen?
De vraag is; van wie moet het allemaal en wie bepaalt wanneer je het doet en hoe je het doet? Het antwoord is simpel, ik leg mijzelf die druk op, maar dat patroon doorbreken is nog niet zo simpel.
Stoppen met rennen even uitzoomen
Om te stoppen met rennen, moest ik eerst tot stilstand komen. Even uitzoomen om te begrijpen waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Juist in die rust voelde ik een enorme vermoeidheid over mij heenkomen. Het is namelijk best verslavend om constant bezig te zijn.
Natuurlijk wist ik al lang dat ik mezelf steeds die druk op leg en dat ik vooral zelf vind dat vier keer per week stofzuigen en een lege wasmand de norm zijn. En drie keer per week sporten is toch ook het absolute minimum? Een zekere vorm van controle en perfectie voelt fijn en is toch lekker en overzichtelijk, dacht ik.
Waarom leggen we onszelf toch steeds die druk op?
Vaak doen we dingen omdat we denken dat dit de standaard is, omdat je moeder dit ook al deed bijvoorbeeld. In mijn geval vooral omdat ik denk dat de mensen in mijn omgeving dit van mij verwachten. Dit inzicht was verhelderend, omdat ik daar namelijk iets aan kan veranderen. Door af te vragen of ik mijn ‘moetje’ zelf wil of iemand anders het van mij verwacht, werd mijn to do lijst korter. Simpel, maar heel effectief!
Lekker afvinken
Een ander punt waar ik aan moest werken, was het feit dat ik mij vaak liet verleiden om tussen de ‘moetjes’ van de dag, nog wat extra zaken te regelen. Even snel tussendoor, het tempo opvoeren, dan is dat ook maar weer geregeld, was mijn motto. Het thuiswerken tijdens Corona had dit alleen maar verergerd. Ik zag de hele dag stof, troep en stapels papieren.
Stick to the plan
Ik creëerde rust, door elke dag een aantal things to do op te schrijven en geen klusjes tussendoor te doen. In plaats daarvan voegde ik tijd voor mijzelf toe aan de planning. Een lunchwandeling, een lekkere lunch, of een boek lezen. Iets waar ik blij van word.
Me-time inplannen schiet er toch nog wel eens bij in, maar ik blijf oefenen. Inmiddels weet ik dat als het wel lukt, dit precies de voldoening geeft, waar ik altijd naar op zoek was toen ik door bleef rennen.