Toen mijn oudste één jaar werd moest dit uiteraard gevierd worden.
Hoewel ik mijn eigen verjaardag nooit vier pakte ik dit groots aan. Iedereen mocht komen.
Eerlijk is eerlijk, ik genoot ervan, die eerste keer. En hij? Ach, hij was nog zo klein.
Toen inmiddels een dikke drie jaar later mijn jongste ook één werd en hij zichtbaar verdrietig en ietwat verdwaald door de visite heen kroop op zoek naar een bekend gezicht, sloeg bij mij op eens de gedachte toe: voor wie doe ik dit eigenlijk?
Niet voor hem, dat was wel duidelijk…
En zelf beleefde ik er inmiddels eigenlijk ook weinig plezier aan. Ik hou echt wel van feestjes hoor, maar kinderverjaardagen… Daarnaast was de consequentie van deze ‘feestjes’ dat wij op de verjaardagen van de genodigden ook weer uitgenodigd werden, waardoor er maanden waren waarin we soms bijna wekelijks op verjaardagsvisite mochten komen. Nou ja, mochten…. werden verwacht.
En ineens snapte ik waarom mijn vader vroeger zo’n hekel had aan al die sociale verplichtingen, de appel valt blijkbaar niet ver van de boom.
Dit was een turningpoint en vanaf toen heb ik het anders aangepakt. De verjaardagen werden klein gevierd, met alleen naaste familie en aller beste vrienden. En alle uitnodigingen die ik binnen kreeg van mensen die hier buiten vielen sloeg ik af, met meestal heel flauw: een smoes dat we niet konden (als je dit leest: sorry!) Het duurde een paar jaar, maar de aanhouder wint en uiteindelijk stopte de uitnodigingen.
Wat een verademing. Maar bovenal: wat heerlijk om weer wat meer tijd voor jezelf te hebben in de weekenden!
Nee zeggen is in dit geval een dikke ja tegen jezelf
Gelukkig ben ik nooit iemand geweest die veel moeite heeft met nee zeggen. Dit kan als egoïstisch worden gezien, maar zelf zie ik het meer als mijn eigen grenzen bewaken.
Tuurlijk had ik toen de tijd beter eerlijk kunnen zijn over het waarom ik niet meer wilde komen, maar hier was ik blijkbaar sociaal emotioneel nog niet aan toe. Inmiddels gaat dit me veel makkelijker af.
Zijn er dingen waar jij ook wel (vaker) nee tegen zou willen zeggen? En ga je dit ook doen?
Liefs Janine
Wat een fantastische post!!! En zo waar, waarom is dat ‘sociale’ er zo ingeslopen? En waarom denken we dat we aan deze verplichtingen moeten voldoen, voor een ander? Voor jezelf? En waarom is het nooit voldoende?….. en…. en…. en… Maar wat zijn we zonder dat sociale?
Een kern hierin is, de reflectie naar jezelf…. wat doet je goed, waar geniet je van? Dit is naar mijn weten een reis. En tijdens deze reis is het belangrijk om dichtbij jezelf te blijven. Te reflecteren wie je bent en waar je heen wil. ‘FFopladen’ is niet enkel een recharge het is een bestemming.
Dank voor je compliment én je reactie. Wat heb je dat prachtig verwoord: het is niet enkel een recharge maar een bestemming – zo waar.
En een mooie vraag: wat zijn we zonder dat sociale… Tja. We kunnen niet zonder, willen niet zonder, maar het zou ook niet ten koste van jezelf moeten gaan. Het blijft een puzzel om de juiste balans hierin te vinden maar het belangrijkste hierin is denk ik vooral dat je blijft voelen 🙂